ماهی مدام می گریست،از دوری و از دلتنگی. و در اشک و دلتنگی اش غوطه

می خورد. همیشه با خود می گفت:" اینجا سرزمین اشک هاست. اشک عاشقانی

که پیش از من گریسته اند،چون هیچ وقت دریا را ندیدند، و فکر میکرد شاید جایی

دور از این قطره های شورِ حزن انگیز دریا منتظر است."

ماهی یک عمر گریست و در اشک های خود غرق شد و مرد،اما هیچ وقت

نفهمید که دریا همین بود که عمری در آن غوطه می خورد.

قصه که به اینجا رسید،آدم گفت: "ماهی در آب بود و نمی دانست، شاید آدمی هم

با خداست و نمی داند. و شاید آن دوری که عمری از آن دم زدیم،تنها یک اشتباه

باشد."

آن وقت لبخند زد. خوشبختی از راه رسید و بهشت همان دم برپا شد!

عرفان نظر آهاری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: